Περί ηθικής και ποίησης: Για τον απεργό πείνας του οποίου το ονομα λογοκρίνεται

 

«Εντυπωσιάζει από την μια ο ορθολογισμός του, όταν αναλύει τα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα, συγκινεί από την άλλη έκδηλη τρυφερότητα για το φαινόμενο της ζωής, μια φανερή αγάπη για τον στοχασμό και την ποίηση…

..Επιμένω στην σημασία και την ριζοσπαστικότητα της ποιητικής γραφής του συγγραφέα..»

Πρόλογος, Γιώργου Σταματοπουλου στο «Δ...Κ… 13 Απαντήσεις. Μια συζήτηση με τον Τάσο Παππά.

 

Το ότι μερικοί θκιακονούν ψήφους από την ακροδεξιά με προσπάθεια να μην φαίνονται αδιάλλακτοι στα λογικά επιχειρήματα/αιτήματα του Δ.Κ. [με βάση την ισονομία έστω] είναι μάλλον εμφανές. Το ότι κατάγονται τζαι εκλιπαρούν την παράδοση της ελληνικής εθνικοφροσύνης που αδυνατεί να αντιληφθεί την έννοια των συνεπειών [από το 1922 μεχρι το 1974 πιο συνεπής χρήσιμος ηλίθιος του τουρκικού κράτους δεν βρέθηκε δεν υπήρξε – παρά μόνο η γαλανόλευκη εθνικοφροσύνη ή έστω μερίδα της] δεν είναι παράδοξο… Έτσι μετατρέπουν να αιχμάλωτο του κράτους, ένα φυλακισμένο, σε ήρωα… μια ποιητική μορφή στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος, όπως ο Μπόμπι Σαντς..

Οι χιλιάδες στους δρόμους με το πανό «γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» είναι η δικαίωση το ατόμου που είναι πια ανάμεσα στην ζωή και το θάνατο..

Το ότι την απεργία του την υποδέχτηκε αρχικά η αγέλη των ηλιθίων με ιαχές λιντσαρίσματος, δεν είναι επίσης παράδοξο. Αυτοί είναι οι απόγονοι όσων αγόραζαν κεφάλια ανταρτών στον εμφύλιο..

Ο απεργός είναι περήφανος να είναι απόγονος των κομμένων κεφαλιών. Άλλωστε και το κεφάλι του Άρη Βελουχιώτη το κρέμασαν κάπου εκείνοι που σαν εθνικόφρονες συνεργάστηκαν υπάκουα με τους ναζί αρχικά και μετα με τους άγγλους τζαι τους αμερικάνους για να στηρίξουν δουλοπρεπώς ένα Γερμανό βασιλιά τζαι μια βασίλισσα που ήταν στην ναζιστική νεολαία…

Όμως ιστορικά οι απογονοι των δοσιλογων ντρέπονται για αυτήν τη καταγωγή, ενώ τα κομμένα κεφάλια είναι η τιμή όσων είναι ιδεολογικοί τους απόγονοι….

Ο απεργός πείνας είναι αντάρτης πόλης που παίζει σκάκι με την ζωή του..

Με βάση τα ιδεώδη του έχει χορτάσει την ζωή και στις 3 διαστάσεις που προσδιόρισε ο Μπελογιάννης σαν το αποκορύφωμα του ανθρωπινου βιώματος: το μεγάλο, το ωραίο, το συγκλονιστικό.

Ξέρει ότι στο δικαστήριο της Ιστορίας οι αντίπαλοι του είναι τόσο μικροί όσο και οι δειλοί συνεργάτες των ναζί που πουλήθηκαν μετά στους αμερικάνους – για τους οποίους ντρέπονται και οι απόγονοι τους. Αυτοί που σήμερα μπλέκουν με την διαπλοκή είναι όπως η ψείρα με την βρωμιά. Είναι ιστορικά χαμένοι.

Αλλά το άτομο που πιστεύει ότι το να αναλαμβάνεται η πολιτική ευθύνη είναι μια χρήσιμη στρατηγική κίνηση στο σκάκι της Ιστορικής αντιπαράθεσης, μπορεί να βρεθεί απέναντι στο ηθικό ζήτημα που έθεσαν οι υπαρξιστές μετά το1945: πως μπορεί κάποιος/α που θέλει να απελευθερώσει τους ανθρώπους να αφαιρεί την ζωή άλλων ανθρώπων. Ο Καμύ απάντησε το ερώτημα με την ηθική επιλογή – την αποδοχή του θανάτου του επαναστάτη που είναι αναγκασμένος να σκοτώσει. Ο Σαρτρ απάντησε με την επιλογή νοήματος για την πράξη θεωρώντας την αρχική θέση της αγνότητας του Καμύ σαν μια καλογερίστικη υπεφυγη.

Η επική μορφή που είναι μεταξύ ζωής και θανάτου στην Αθηνα προσφέρει την δικιά της απάντηση. Ξεκινά σαφώς από τον Σαρτρ – για το νόημα των «βρώμικων χεριών» που ειναι απαραίτητα μερικές φορές «όταν αγαπάς τους ανθρώπους», αλλα προχωρά και στην πρόκληση της θέσης του Καμύ..

Ιδού η πρόκληση: η οικογένεια ενός προνομιακού [για το καθεστώς που είναι σήμερα εξουσία] είναι σήμερα κυβέρνηση. Τζαι όπως θα ανέμενε κανείς από μια οικογειακοκρατία, συμπεριφέρονται εκδικητικά.  Ο αντάρτης, λοιπόν, τους προκαλεί με το σώμα του – τους προσφέρει μέσα από την απεργία πείνας, τον θάνατο του. Αυτός που ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τα «βρώμικα χέρια» που ονειρεύτηκαν το απελευθερωμενο μέλλον [μια λογική φυσικά που υποκριτικά η φαμίλια των προνομιούχων δέχεται τζαι θέλει στήσει θεάματα για κάτι μακρινό όπως το 1821] προσφέρει τώρα το πτώμα του. Αντίτιμο αλλά με κόστος…Η φαμίλια μπορεί να επιλέξει το πτώμα – αν όμως επιλέξει το πτώμα, δεν θα πρέπει μετά να αναλάβει την ευθύνη – τζαι να προσφέρει επίσης σαν ηθικό αντίτιμο άλλο πτώμα;

Η διαφορά είναι ότι η φαμίλια που βασίζεται στην διαπλοκή τζαι οι οπαδοί αυτών κεφάλια ανταρτών από δοσίλογους, δεν έχει ηθικό όραμα για το μέλλον – τα δικά της βρώμικα χέρια θα είναι για πάντα βρώμικα χωρίς άλλο νόημα. Γιατί λερώθηκαν για το ευτελές ιδιωτικό συμφέρον – μπροστά στο δικαστήριο της Ιστορίας.... Ο Ροβεσπιέρος έσωσε την επανάσταση και δέχτηκε για τον εαυτό του στην γκιλοτίνα. Ο επαναστάτης ξέρει ότι μπορεί να πληρώσει για τα βρώμικα χέρια της ανάγκης – αλλά θα τον δικαιώσει το μέλλον και η Ιστορία. Οι απόγονοι των δοσίλογων, των εξαγορασμένων της αποστασίας, μεταξύ μίζας και αρπαχτής δεν μπορούν να κοιτάζουν σε κανένα μέλλον. Μόνο στο παρελθόν..

Για αυτό η στρατηγική κίνηση δεν οδηγεί μόνο στο πρότυπο του Μπόμπι Σαντς αλλά και σε μια ολόκληρη Ιστορία - βαλκανική…

Respect σύντροφε... από ένα σύντροφο που δεν ήταν της ένοπλης επιλογής, από μια κουλτούρα που είδε την βία να βοηθά το παρελθόν αντί το μέλλον... Αλλά που καταλαβαίνει την τελική επιλογή του πρωταγωνιστή του θεατρικού του Σαρτρ «Βρώμικα χέρια»…Την επιλογή του Che να βαδίσει στο θάνατο στα βουνά της Βολιβίας, του Ντουρρούτι να πέσει στα οδοφράγματα, του Άρη να μην παραδώσει τα όπλα… Όπως τζαι των τελευταίων της οργάνωσης να μην παραδώσουν την ιστορική γραφομηχανή…