Της γιορτης…

..που την λαμπρη στην πρωτομαγια

Σημερα ημουν υπευθυνος στην σουβλα..κουβεντα να γινεται..εβαλαμεν έναν μηχανουιν τζαι όπως εθκιεβαζα ένα μυθιστορημα [για τους αραβες – για να ειμαστεν τζαι στο γεωγραφικο κλιμα] εθωρουν τζαι λλιον το κρεας που εξεροψηνετουν..

Οσον περνα ο τζαιρος τζαι ο αθεισμος μου γινεται λλιοτερο στρατευμενος τζαι παραπανω υπαρξιακο δεδομενο, νοιωθω ένα παραξενο μειγμα νοσταλγιας για την παιδικη εμπειρια τζαι ενηλικου χιουμορ, κάθε φορα που πεφτω σε τουτα τα παναυρκα των χριστιανων..τα χριστουγεννα εν γενικος πελας…εν τζαι εντονη η αντιφαση της καταναλωσης με τον σταβλο [που υποτιθεται ότι εγεννηθηκεν ο χριστος της παρθενας], που καταντα κουραστικο..ενω η λαμπρη αθθυμιζει μου πιο γλυτζιες εικονες..

πρωτα που ουλλα εν ανοιξη..που ημουν μιτσης εφκαλα την στα βουνα, οποτε υπαρχει στην μνημη τζαι η εικονα των δεντρων που αθθιζουν, που πασιν να φκαλουν φρουτα…τα φκιορα του επιταφιου εφαινουνταν μου παντα ωραια σαν φκιορα, σαν εικονα ζωης, παρα σαν στολιθκια για τον επιταφιο/θανατο…ακομα τζαι η αποτοξινωση της νηστειας, εισιεν την γοητεια της – εμεινεν μου η γευση της φλαουνας τζαι του αυκου το πρωιν της κυριακης…

Οϊ πως αλλαξαν δραματικα τα πραματα…απλα εν διαφορετικα τα σκηνικα..παλια εβαλλαμεν τσακρες, εσυνααμεν ξυλα για λαμπρατζιες τζαι απλα ελαλουσαν μας ότι απογορευεται…εν εισιεν τηλεορασεις να το καμουν θεμα/θεαμα..τοτε ηταν η εποχη της λογοκρισιας – αν δεν το ελαλεν η φωνη της εξουσιας ηταν σαν να μου τζαι εν υπηρχε/εν εγενετουν..σημερα εν το αναποδο..η εξουσια καμνει ακομα τζαι το παιχνιδι παραβαση για να παραγει θεαμα..ποσες φορες μπορει να δειξει η τηελοραση την ιστορια με τες λαμπρατζιες τζαι να μεν υποψιαστει καποιος ότι ουλλον το θεμα εν μια ανακυκλωση;..η τηλεοπτικη εικονα κουρτιζει τους μιτσιους να συναξουν τζαι αλλα ξυλα για να τους ξαναδειξει, για να εσιει ειδηση/εικονα την αλλην ημερα κλπ..

Ο καθενας αγωνιζεται για τα 15 λεπτα δημοσιοτητας του/της....

Σε μιαν φασην εισιεν νεα στην τηλεοραση τζαι γυριζει η διπλανη μου τζαι λαλει μου…

-αρκεψασιν να λαλουν ποσοι επηαν στες πρωτες βοηθειες οξα ακομα;

- οϊ η κασεττα εν στα θυματα που τες τσακρες τωρα…

Τζαι που εκαμαμεν την σουβλα, στο τελος εμεινεν μου τζαι η απορια για τον κοπο..ο καθενας επιανεν το κομματι του τζαι ετραβαν σε μιαν γωνια ..οι μιτσιοι ποδα..οι μεσαιοι ποτζιοι..πιο παλια ηταν ουλλοι συναμενοι..αλλα ηταν τζαι οι γεναιτζες στον μαζοχισμο – να κουβαλουν πιατα πανω στα πιατα..σημερα εν self service η κατασταση..εν ενδιαφερει τζαι κανενα πκιον να πιασει credit για το ψησιμο…

αθθυμουμαι μιαν λαμπρη που ειχα παει στην παφο..ετυχε τοτε να θκιεβαζω την κριτικη της καθημερινης ζωης του λεφεβρ..τζαι το τελευταιο κομματι με τα σχολια του για την εναλλαγη του καθημερινου τζαι της γιορτης στην παραδοσιακη κοινωνια..τζηνον το αισθημα της γιορτης σαν να εχαθηκεν..στα παιχνιδθκια μετα την λαμπρη υπηρχεν έναν ειδος παιδικης εκτονωσης ακομα τζαι που τους μεγαλους τζαι σοβαρους του χωρκου..σημερα εν οργανωμενες εκδηλωσεις..

η γιορτη εν απλωθηκεν στην κοινωνια, ουτε στον χρονο – μαλλον η ρουτινα της καθημερινοτητας [με την γυαλαδα της καταναλωσης τωρα] απορροφησε την ανατρεπτικοτητα, την εκτονωση της γιορτης.. σημερα εν σαν να υπαρχει έναν ειδος πιεσης για εκτονωση καθημερινα..εν σαν το σεξ που καμνει ενας/μια γιατι πρεπει να αποδειξει ότι μπορει «να το καμει»/να τα καταφερει, να ειναι σεξουαλικα επιτυχημενος/η σαν αποδειξη αξιας… τζαι οϊ γιατι αφηνεται τζαι χανεται καποια/ος στην εμπειρια της ηδονης η στο ρισκο..

τζαι ο χριστος; Εσυμπαθουν τον τυπο στα νιατα μου..αρεσκεν μου η εικονα του στον καζαντζακη..υστερα εγοητεψεν με το βλεμμα του στον παζολινι..παντα εσκεφτουμουν τον σαν ένα χιππι πριν την ωρα του..τωρα με τα χρονια θωρω τον πιο πολλα σαν συμβολο διασταυρωσης..λλιος διονυσος, λλιος αδωνις, λλιος οσιρις…αλλα γιατι τον εκαμαν ετσι ανεραστο οι οπαδοι του; Γιος παρθενας μισσιμου..χωρις ουτε μια γεναικα στους μαθητες…ενεν να απορεις που η λαικη πιστη εταυτισεν τον ερωτικα με την μαγδαληνη πολλα πριν τον καζαντζακη..ενα τετοιος χιππυς μονο στον απαγορευμενο τζαι καταδικασμενο κοινωνικα ερωτισμο θα εκωδικοποιητουν στο λαικο φαντασιακο μιας πουριτανικης, πατριαρχικης μονογαμικης κοινωνιας…

αλλα υστερα, σαν ερωτικος θεος, ηταν να αθθυμιζει πολλα τον διονυσο..

ατε να μεν σιοκαρουμε τζια τους χριστιανους ετσι μερα..αλλα ενας ερωτικος ιησους θα ηταν πιο ανετος ..τζαι η κληρονομια λλιοτερο προβληματικη/νευρωτικη…

σημερα..τους τελευταιους 2 αιωνες ο μυθος του αγνου/αθωου [ερωτiκου η μη] που θυσιαζεται τζαι επανερχεται σαν ένα σημειο ζωης που διεκδικα δικαιωση [στην ιστορια οϊ στην μεταφυσικη πκιον], επερασεν στην πρωτομαγια…σαν ενας συλλογικος μυθος …μνημης, αντιστασης τζαι μεταφορικης [επ]αναστασης…

αθθυμουμαι με την ιδια γλυτζια αισθηση των φκιορων του επιταφιου τζαι της κυριακατικης φλαουνας, την πορεια των μοτορων με κοτσινες σημαιες στην λεμεσο..ηταν που ηταν κοντα χρονικα..τζαι οι μυρωθκιες της ανοιξης..η ελπιδα τζαι το αννοιμαν στο μελλον…

ετσι για να αθθυμουμαστεν τζαι την πρωτομαγια πεμπτη…

για την πρωτομαγιαν εμεινεν μου μια ιστορια που εθκιεβασα/ακουσα [εν αθθυμουμαι ακριβως]..αλλα εμεινεν μου τζαι εβιωσα την με ενα παραδοξο τροπο..

ηταν, λαλει ενας αναρχικος που εξεμεινεν σε μια μιτσια συντηρητικη πολη αγγλοσαξονων [αμερικη, αυστραλια..καπου τζηκατω] τζαι καθε πρωτομαγια [που φυσικα εν εγενετουν τιποτε στην περιοχη του] επηενεν κατω που εναν δεντρο τζαι εκαθετουν για ουλλην την ημερα με μια μαυροκοτσινη σημαια…

για μια προσκληση σε αυτονομη πρωτομαγιατικη εκδηλωση/πορεια δετε τη ανακοινωση στο blog της ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΔΡΑΣΗ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ

τζαι δωστε τον γυρον σας..σε οποιαν πρωτομαγιατικη εκδηλωση τζαι αν ενι…

για την «γιορτη» της ζωης….